Zout, afdalen en nederigheid en de evolutionaire microbiologie van ultralopen
Lange titel maar korte post deze keer. Mooi weekend!
Allereerst welkom aan nieuwe leden! 👋🏻 Om gelijk open en eerlijk te zijn: “ik schrijf over hardlopen, omdat ik beide (schrijven en hardlopen) echt oprecht leuk vind om te doen. 90% van m’n runs doe ik solo. Dus het is ok als 90% van wat ik schrijf ook alleen voor mijzelf is”. Meer over het waarom lees je hier. De rest vind je in m’n vorige posts. Hope you enjoy it!
Zout, afdalen en nederigheid
Leuk om te lezen: voor de trailrunning.eu community schreef ik over m’n ervaring en lessen van de Ultraks Sky Race in Zermatt Zwitserland. Het stuk is vanaf nu hier te lezen - al veel leuke reacties op gehad.
De evolutionaire microbiologie van ultralopen
Ik loop echt niet elke week een ultramarathon. Ik begon met de ambitie één per jaar, maar misschien worden er het dit jaar twee. Ik loop nu zo’n 40-50 km per week, maar nu het ‘s avonds weer donker wordt (herfst!), is m’n schema langzaam aan het veranderen. Bijvoorbeeld: ik splits m’n rustige loop op dinsdag op in 10 km ‘s middags zodat ik nog van het bos kan genieten, om dan ‘s avonds als de kids op bed liggen er nog eens 10 te pakken, maar dan in het donker. Over asfalt.
Ik las van de week een grappig artikeltje: onderzoekers hebben bij 48 ultralopers ontdekt dat onze hersenen zich aanpassen bij (extreem) lange duurlopen (twee vijfdaagse races van 250km, dat is 50km per dag).
Ze onderzochten 3 cognitieve domeinen:
Spatial working memory. Dit is onze capaciteit om informatie over onze omgeving te onthouden, wat helpt bij navigeren, vinden van eten en drinken.
Psychomotor speed. Dit is onze capaciteit om (snel) te kunnen reageren.
Episodic memory performance. Dit is de capaciteit om specifieke gebeurtenissen uit het verleden ter te halen / te herinneren.
Blijkt dus dat de lichamelijke en mentale vermoeidheid die toeslaat bij ultrarunners ervoor zorgt dat we betere spatial working memory krijgen en slechtere episodic memory performance (psychomotor speed bleef hetzelfde). De onderzoekers relateren dit aan onze +/-10.000 jaren aan biologische evolutie, omdat we als jagers en verzamelaars vaker leidden aan lichamelijke en mentale vermoeidheid (door schaarste aan voedsel) en we beter konden overleven met deze (tijdelijke) aanpassingen van onze hersenen.
Geen inzichten om beter van te lopen of te trainen. Wel interessant! 🤭 Lees het hele artikel hier als het je interesseert.
Dat was ‘m voor deze keer. Ik ga nog even rondje rennen voor ik de kids van school haal. Zie je in het bos?
Enjoy!