Amerongse Koploop 2023
T-19 weken
Afgelopen zaterdag deden mijn twee dochters en ik mee aan de Amerongse Koploop. Hierbij de debrief van dit knusse event.
Op de website van Green Race lees je dat het de 23e editie was van de ‘legendarische’ Koploop in de bossen van Amerongen. We waren er vorig jaar ook bij, dus ik wist dat legendarisch in dit geval knus en charmant betekent. Want deze lokale trailrun is kleinschalig, biedt de juiste ‘bare necessities’, neemt je mee door de prachtige omgeving van de Utrechtse Heuvelrug en positioneert zich als duurzaam (bijv. ‘minimale CO2- en geluidbelasting’ en 25% van de opbrengst gaat naar beheer en behoud van de natuur).
Het is qua organisatie zeker geen Halve Marathon van Egmond of een NN Marathon Rotterdam. Het is kleiner, lokaler, duurzamer en midden in de natuur. Zelfs de medailles en ‘bekers’ voor de podiumplaatsen zijn van hout.
De meiden liepen de kidsrun van 750m. Maren wilde aan m’n hand en Elin had haar zinnen gezet op een podiumplek. Ik vind zo’n hardloopwedstrijd dus echt een leuk gezinsuitje. Lekker buiten, lekker sporten, gezellige sfeer en een beetje uitdaging. Nu denk ik dat de meiden het ook echt leuk vinden. Maar ik besef me dat je als vader nooit 100% zeker kan weten of ze dat voor of door hun vader vinden.
Met Maren was het heel gezellig, ze deed haar best en liep het hele stuk hard. Elin had tijdens de eerste helft van de run twee jongens en een meisje voor zich. Later vertelde ze dat ze ‘een beetje achter het meisje bleef rennen’ en toen die moe werd (op de helft), nam Elin de 3e plek over. Ze werd dus 1e van de vrouwen met een tijd van 4.44 min/km. #trotsepapa
Ik liep na hun prijsuitreiking de 16 km. Ik had m’n zinnen niet op een podiumplek gezet, dat is voor mij niet haalbaar. Maar ik was wel geïnspireerd door de meiden om m’n grenzen op te zoeken en mezelf hard te pushen. Liefst sneller dan 5min/km en sowieso onder de 5.10min/km aangezien er ook wat mul zand en hoogtemeters (ong. 110m) op de trail te vinden was.
Misschien ben ik oud aan het worden, maar ik vind rennen door het bos dus echt heel mooi. Esthetisch mooi. De verscheidenheid aan de kleur groen is als een kaleidoscoop van smaragden. De grofheid van wortels en knoesten op de bodpaden. De onverbiddelijke zachte mulheid van stukken zand en duin. En de open vlaktes die opdoemen als je uit een stuk bos loopt, wat voelt alsof het doek van een theater wordt opengetrokken.
Ik heb ook een speciale voorliefde voor hoogtemeters. Een heuvel op rennen, zuchtend, puffend, zwetend, is als een gevecht tussen de ongenadige natuur, mijn lichaam en mijn gedachten. Want zeker sinds het inzicht uit de vorige post, ben ik me ervan bewust dat m’n vermogen om langdurig hard te lopen slechts beperkt wordt door m’n subjectieve perceptie van inspanning.
Hieronder de race analyse. Ik liep ‘m inderdaad met een gemiddelde snelheid van 4:56min/km. Je ziet bij km 6 een vertraging (dat kwam door het zand) en bij km 14 (dat kwam door de ~40m omhoog). Verder liep ik uitzonderlijk consistent. Mooi om te zien dat de 2e, 3e en 4e kwarten bijna exact even snel gingen (19:30min). En op het einde had ik nog wat over om bij te gassen (was ook bergafwaarts he).
Het is boeiend om te merken dat als ik mezelf extra push, ik blijkbaar deze snelheid best lang kan volhouden. Ik merkte wel dat m’n lichaam het niet gewend is - ik loop normaal lange(re) stukken met een lager tempo. M’n hartslag was dan ook veel te hoog (gem. 174) en zodra het pad wat lastiger werd, raakte ik al gelijk in een ongemakkelijke >180 bpm en behoorlijk buiten adem. Daarna had ik steeds minstens 5 minuten nodig te herstellen, maar dit lukte op een tempo van 5min/km. En dat verbaasde me eigenlijk een beetje. Dat herstellen, lukt dus aardig goed.
Ook boeiend, nu ik erop reflecteer, is dat m’n benen geen enkele keer hebben geprotesteerd (de dag erna wel overigens). Vooral m’n hart beperkte me om nog harder te pushen. Even sportfysio van de koude grond: de benen zijn sterk, de conditie kan nog wat omhoog, dus méér interval.
Eén van m’n drives om te hardlopen komt vanuit m’n intrinsieke nieuwsgierigheid te willen ontdekken wat er allemaal mogelijk is (een echte explorer, zie visual hierboven). Maar reflecterend op de 2023-editie van de Amerongse Koploop leert me dat er ook een kleine ‘killer’ in mij zit, want het geeft toch behoorlijke voldoening als ik een kilometer voor de finish twee heren kan inhalen. En ik baal stiekem toch ook een beetje om net niet in de top 25% te zitten. Laten we maar zeggen dat er blijkbaar goede lopers bij waren dit jaar (zie hier de kracht van cognitieve dissonantie).
Veel plezier met sporten in het mooie weer deze week! 🙏